Trochę poziomkowo, trochę jagódkowo...

"Rok w Poziomce" Katarzyny Michalak jest powieścią, która zauroczyła mnie bardzo mocno, bardziej, niż "Poczekajka"! W trakcie czytania śmiałam się i płakałam na zmianę, w zależności od opisywanych sytuacji i ze zdziwieniem stwierdziłam, że ta książka sięga w głąb babskiej duszy, porusza wrażliwość, przypomina o prawdach, chwilowo zapomnianych, czasem tłumionych.. To powieść niezwykła: o szukaniu swojego miejsca na świecie, o wymarzonym białym domku obok lasu, spokoju, miłości, rodzinie, dzieciach, zwierzętach, roślinach, ślimakach... To powieść o sukcesach samodzielnych kobiet oraz ich sile, delikatności ludzkiego życia, trudnej walce o życie i zdrowie. Dziewczyna marząc o swoim własnym domu, dusząc się w małym pokoju wielomieszkaniowego budownictwa, dostaje możliwość zapracowania na swoje marzenie. Podejmuje ciężką pracę rozkręcenia wydawnictwa i wydania bestselleru. Jest tu ogrom nadziei i wiary w to, że nigdy nie jest za późno na spełnianie swoich marzeń! Szczerze polecam, dostaniesz ogromną porcję niesamowicie pozytywnej energii!

[zdjęcie okładek: oficjalna strona Katarzyny Michalak]

"Lato w Jagódce" w zasadzie potwierdziło talent Katarzyny Michalak do pisania książek pełnych ciepła, dających wiarę w lepsze jutro, gdzie przemoc i groźby nie powinny być na porządku dziennym. Godna uwagi jest wrażliwość do ludzi i zwierząt, tu nie ma półśrodków, jest albo źle albo dobrze i, na szczęście, z każdą kartką coraz lepiej.. Książka opowiada o dziewczynie, Gabrysi, która jako niemowlę została podrzucona na wycieraczkę kobiety o wielkim sercu. Paradoks bohaterki polega na tym, że dziewczyna marzy o tym, by być zwyczajną dziewczyną, nie królewną czekającą na księcia, ale zwyczajną dziewczyną. Los jest przewrotny i zupełnie przypadkiem Gabrysia może spełnić swoje marzenie, jest to jednak okupione wielkim bólem. Książka wzrusza chęcią spełnienia nie tylko własnych pragnień, ale przede wszystkim cichych marzeń osób najbliższych sercu. Jak się do tego dziewczyna przyczynia, dowiecie się, jak tylko sięgniecie po książkę.

Obie powieści czyta się szybko, chociaż na szczęście wszystko jest wyważone, nie ma beznadziejnych przestojów i niepotrzebnych opisów 'okoliczności przyrody'. Mimo tego, że powieści brzmią jak baśnie, osadzone we współczesnym świecie, to jednak poruszają nie takie lekkie i proste tematy, jakby się mogło wydawać. Poza tym już same okładki są bajkowe i kolorowe, że aż się samemu chce znaleźć w miejscu, które przedstawiają.. Najważniejsze jest jednak to, że za każdym razem, odkładając na półkę przeczytaną przed chwilą książkę Katarzyny Michalak, uśmiecham się do siebie, do książek i do wszystkich lub tylko do kota (w zależności kto się nawinie ;)) i jest mi po prostu dobrze w duszy :) Czego i Wam życzę!