Po prostu gruba

Skończyłam czytać książkę "Gruba" Natalii Rogińskiej i nie wiem co mam powiedzieć na jej temat. Zaskoczyło mnie zakończenie, zupełnie się takiego nie spodziewałam i na dodatek niezupełnie pasuje ono do całości.. Zastanawiam się też nad tym, jakie jest przesłanie tej powieści.. i do końca nie wiem.

Z jednej strony mamy na szali Magdę, dwudziestokilkulatkę czekającą na swoje budujące się mieszkanie i mieszkającą cały czas ze swoją matką. Magda ma pracę, którą lubi i ma babcię, która ją bezgranicznie kocha i nieba chce jej przychylić. Zupełnym przeciwieństwem babci jest matka Magdy, osoba głupia i strasznie denerwująca, która swym zachowaniem jest pośrednią przyczyną ogromnej otyłości swojej córki. Po tej stronie mamy problem otyłości, psychicznego uzależnienia się od jedzenia.. jest też problem złośliwości ludzkiej, bo prawie nikt nie patrzy, czy Magda wspaniale wykonuje swą pracę, że jest ciepłą i troskliwą wnuczką i ma po prostu dobre serce. Na to nikt nie patrzy, każdy widzi tylko ogromny brzuch i nie zapomni o tym uszczypliwie poinformować właścicielki tegoż brzucha i wszystkich wokół.

Z drugiej strony mamy seksualność naszej bohaterki, czekającej na tego wymarzonego, jedynego.. i tu napiszę: wszystko jest możliwe. Niestety autorka bardzo spłyciła tę sferę, wielu rzeczy się nie dowiadujemy, jakby opowieść nie była w pewnym sensie dokończona. Szkoda.

Jeśli nurtem przewodnim w tej książce jest opowiadanie o kłopotach, gdy się jest otyłym, to owszem, pani Natalia Rogińska opisała to w dość obrazowych szczegółach. Nie jest to miłe i te kawałki, nawet wyrywkowo, powinni przeczytać wszyscy Ci, którzy z otyłością nigdy nie mieli nic wspólnego, a mają jakąś uszczypliwość na końcu języka. Może to zmusi do przemyśleń, bo obrazek nie jest optymistyczny i dobrze, że zwraca uwagę na ogólną nietolerancję inności.

Optymistycznym akcentem jest chęć Magdy do walki, czasem wystarczy jeden mały impuls, by zacząć o siebie walczyć. Nie jest łatwo, ale tu również wszystko jest możliwe...

Mimo pewnej dezorientacji na koniec, co było raczej celowym zabiegiem autorki, acz jakoś mało dopasowanym, cieszę się, że przeczytałam tę książkę. Myślę, że znalazłam też cel książki: przypomnienie wszystkim, że istnieje coś takiego jak tolerancja.