Po prostu gruba

Skończyłam czytać książkę "Gruba" Natalii Rogińskiej i nie wiem co mam powiedzieć na jej temat. Zaskoczyło mnie zakończenie, zupełnie się takiego nie spodziewałam i na dodatek niezupełnie pasuje ono do całości.. Zastanawiam się też nad tym, jakie jest przesłanie tej powieści.. i do końca nie wiem.

Z jednej strony mamy na szali Magdę, dwudziestokilkulatkę czekającą na swoje budujące się mieszkanie i mieszkającą cały czas ze swoją matką. Magda ma pracę, którą lubi i ma babcię, która ją bezgranicznie kocha i nieba chce jej przychylić. Zupełnym przeciwieństwem babci jest matka Magdy, osoba głupia i strasznie denerwująca, która swym zachowaniem jest pośrednią przyczyną ogromnej otyłości swojej córki. Po tej stronie mamy problem otyłości, psychicznego uzależnienia się od jedzenia.. jest też problem złośliwości ludzkiej, bo prawie nikt nie patrzy, czy Magda wspaniale wykonuje swą pracę, że jest ciepłą i troskliwą wnuczką i ma po prostu dobre serce. Na to nikt nie patrzy, każdy widzi tylko ogromny brzuch i nie zapomni o tym uszczypliwie poinformować właścicielki tegoż brzucha i wszystkich wokół.

Z drugiej strony mamy seksualność naszej bohaterki, czekającej na tego wymarzonego, jedynego.. i tu napiszę: wszystko jest możliwe. Niestety autorka bardzo spłyciła tę sferę, wielu rzeczy się nie dowiadujemy, jakby opowieść nie była w pewnym sensie dokończona. Szkoda.

Jeśli nurtem przewodnim w tej książce jest opowiadanie o kłopotach, gdy się jest otyłym, to owszem, pani Natalia Rogińska opisała to w dość obrazowych szczegółach. Nie jest to miłe i te kawałki, nawet wyrywkowo, powinni przeczytać wszyscy Ci, którzy z otyłością nigdy nie mieli nic wspólnego, a mają jakąś uszczypliwość na końcu języka. Może to zmusi do przemyśleń, bo obrazek nie jest optymistyczny i dobrze, że zwraca uwagę na ogólną nietolerancję inności.

Optymistycznym akcentem jest chęć Magdy do walki, czasem wystarczy jeden mały impuls, by zacząć o siebie walczyć. Nie jest łatwo, ale tu również wszystko jest możliwe...

Mimo pewnej dezorientacji na koniec, co było raczej celowym zabiegiem autorki, acz jakoś mało dopasowanym, cieszę się, że przeczytałam tę książkę. Myślę, że znalazłam też cel książki: przypomnienie wszystkim, że istnieje coś takiego jak tolerancja.

Prawa kociej fizyki

Oto Hena.

Kot jaki jest, każdy widzi, ale nie każdy go rozumie. Ja swojego rozumiem tylko czasami (podejrzewam, że tylko mi się tak wydaje ;))
Oto kilka wybranych praw kociej fizyki z moimi spostrzeżeniami:


Prawo Kociej Inercji. Kot będzie dążył do pozostania w spoczynku, jeśli nie będzie na niego działać żadna zewnętrzna siła (jak na przykład otwieranie puszki z kocim jedzeniem lub przebiegająca mysz).

Mój komentarz: Każde stuknięcie czymkolwiek w kuchni zdolne jest wybudzić kota z najgłębszego snu i kot natychmiast teletransportuje się pod lodówkę. Co do przebiegającej myszy to nie wiem, bo takich u mnie w domu na szczęście nie ma. Tzn. nie ma prawdziwych, bo sztuczna gdzieś jest, ale moja kotka skutecznie ją schowała przed nami. Nie daje się nikomu pobawić!

Prawo Kociego Ruchu. Kot będzie się poruszał po linii prostej, chyba że zaistniał dobry powód do zmiany kierunku.

Bądź pewien, że Twoje wołanie kota po imieniu nie jest dobrym powodem tej zmiany. Musisz wymyślić coś bardziej finezyjnego. Mój reaguje np. na: "Hena, jedzonko!" :)

Prawo Kociego Magnetyzmu. Czarne ubrania przyciągają kocią sierść wprost proporcjonalnie do nasycenia czerni w materiałach, z jakich są zrobione.

U mojego futrzaka na szczęście futro jest czarne. Nie koliduje.

Prawo Kociego Przeciągania. Kot wyciągnie się na długość proporcjonalną do długości drzemki, z której się właśnie przebudził.

Zmierzyłam, ostatnio było 84cm! Z ogonem. Ale to nie była dłuuuga drzemka, są dłuższe!

Prawo Kociej Długości. Kot może wydłużyć swoje ciało tak, by dosięgnąć do dowolnej krawędzi, która kryje cokolwiek ciekawego.

Na pewno potrafi wyciągnąć się na wysokość szafek w kuchni, widać to zawsze, gdy się coś kroi na obiad...

Prawo Kociego Przyspieszenia. Kot zwiększa swą prędkość ze stałym przyspieszeniem, aż będzie gotów, by się zatrzymać.

Jak mocno przyśpieszy, to jeszcze zaczyna tupać. Myślę, że moi sąsiedzi po godz. 24 nie są przeszczęśliwi z tego powodu..

Prawo Oporności na Polecenia. Koci opór jest wprost proporcjonalny do ludzkiej chęci zmuszenia kota do czegokolwiek.

Spróbuj wypchnąć kota na balkon, gdy wieje chłodny wiatr. Zapomnij.

Pierwsze Prawo Zachowania Energii. Koty wiedzą, że energia nie może zostać stworzona lub zniszczona, tak więc zużywają tak mało energii, jak to tylko możliwe.

Drugie Prawo Zachowania Energii. Koty wiedzą również, że energia może być zachowana tylko poprzez długie drzemki.

Dlaczego ludzie o tym nie wiedzą? Zwłaszcza pracodawcy…

Prawo Obserwacji Lodówki. Jeśli kot wystarczająco długo obserwuje lodówkę, w końcu pojawi się jakiś ktoś, który wyciągnie coś dobrego do jedzenia.

Jakiś ktoś to najczęściej ja. Jak nie pomaga wpatrywanie się, to zazwyczaj działa mocniejsze i zawsze proszące, przedłużone ‘miauuuuuuuuuu’. Nie podpowiadajcie mojemu kotu o drapaniu..

Prawo Losowego Poszukiwania Wygody. Kot zawsze będzie poszukiwał i zwykle przejmował od Ciebie najbardziej wygodne miejsce w dowolnym pomieszczeniu.

Tylko dlaczego zawsze tam, gdzie właśnie chcę usiąść?

Fotel na którym chciałam usiąść...

Prawo Zajętości Pudełek i Toreb. Wszystkie torby i pudełka w dowolnym pomieszczeniu będą zawierać w środku kota w najbliższej możliwej nanosekundzie.

Jak to mój kot robi, że swoje kilka kilogramów wepchnie do małego pudełka, to nie wiem… ale zawsze się zmieści.

Hena w pudełku...

Tu też kot w pudełku...

Prawo dotyczy wszystkiego w co można wejść.
Tu na wpół rozłożony namiot bezcieniowy, odwróciłam się tylko na chwilę,
by się przygotować do robienia zdjęć...

Prawo Konsumpcji Mleka. Kot wypije tyle mleka, ile sam waży, podniesione do kwadratu, tylko po to, by pokazać, że potrafi.

Moje kocio nie przepada za mlekiem, czasem testowo dam odrobinę, ale szału nie ma. W przeciwieństwie do wyciąganej z lodówki saszetki np. z tuńczykiem w galarecie..

Prawo Wymiany Mebli. Kocia chęć do porysowania mebli jest wprost proporcjonalna do ich ceny.

Na szczęście mamy nieantyczne meble. Albo dobrze wychowanego kota.

Prawo Kociego Lądowania. Kot zawsze wyląduje w najbardziej miękkim miejscu, jak tylko jest to możliwe.

Np. na moim fotelu...

Prawo Wyporności Płynów. Kot zanurzony w mleku wyprze tyle, ile sam zajmuje, minus ilość spożytego mleka.

Zbyt sadystyczne podejście. Nie próbowałam.

Prawo Kociego Zaciekawienia. Poziom kociego zaciekawienia jest odwrotnie proporcjonalny do ludzkich starań w próbach zwrócenia jego uwagi.

Taaaa… kot zaczepi i mruknie, żeby się z nim pobawić, po dziesiątej zaczepce idziesz za nim w końcu do pokoju .. i możesz się bawić do woli. Kot będzie obserwował twoje zmagania ze sznurkiem i bieganie wokół. Czasem da znać machnięciem ogona, że zauważył nasze starania, ale akurat teraz odechciało mu się zabawy…

Prawo Odrzucenia Pigułki. Każda pigułka dana kotu ma wystarczającą energię potencjalną, by osiągnąć pierwszą prędkość kosmiczną.

Da się podać pigułkę. Trzeba tylko być bardzo stanowczym….
Można to zrobić w 3 ruchach: otworzyć pysk kota, wrzucić pigułkę, zamknąć pysk :)

... a tak naprawdę, to o sposobach podawania tabletek krążą legendy...

Prawo Kociej Kompozycji. Kot składa się z materii, antymaterii i fanaberii.

Zwłaszcza z fanaberii. Ale patrząc na to, że materia to obiekt o niezerowej energii (patrz: Pierwsze Prawo Zachowania Energii), a w momencie kontaktu antymaterii z materią obie ulegają anihilacji, czyli energia związana z masą spoczynkową zmienia się w inną energię, wszystko się zgadza! Widać to najlepiej, gdy się otwiera lodówkę..


Prawo Drzwi. Kot zawsze znajduje się po niewłaściwej stronie zamkniętych drzwi.

W pewnym momencie poczułam się odźwierną we własnym domu. Zamknij tylko drzwi i…. MIAUUUUU!

Prawo Dobrego Smaku. W wielkiej kupie dokumentów kot zawsze znajdzie ten jeden najważniejszy, jak istotna umowa czy akt własności mieszkania, i zacznie go jeść. Akurat ten.

Moja kotka to dama, nie je śmieci, ale za to zawsze usadowi swoją ‘ekscelencję’ centralnie na kartce. Nie ma wyjątków.

Tutaj akurat na książce..

Prawo Kociej Wredności. Kot zawsze używa swojej wrodzonej wredności i załatwia sie tam, dokąd trudno dotrzeć.

Rozwiązaniem jest ustawienie kuwety w trudno dostępnym miejscu. Nie bójcie się, nie zapomnicie o niej…    ;)

... na podstawie tego prawa stwierdzam, że mój kocio nie jest wredny... uf...

Zasada kociej frustracji (prawo Murphy'ego). Gdy tylko kot położy się na twoich kolanach, wyglądając na bezgranicznie szczęśliwego, zaraz poczujesz, że musisz iść do łazienki.

Najszczersza prawda. Niestety.
:)


Uwaga: Hena, kot, kocio, futrzak i ew. inne określenia dotyczą jednego i tego samego. Jest to 3-letnia kotka, z którą mieszkamy. I rozpieszczamy, na co czasem nam pozwala...

Cień wiatru Zafóna

To nie jest książka, którą czyta się aż do braku tchu. To nie jest książka na tyle trzymająca w napięciu, że nie pozwala spokojnie spać. To nie jest jakiś ogromny wyciskacz łez...  na szczęście! "Cień wiatru" Carlosa Ruiza Zafóna zaciekawił mnie klimatyczną okładką, dobrymi recenzjami oraz tym, że został wydany w ponad 40 krajach i przetłumaczony na ponad 30 języków. Jeśli cieszy się aż tak dużym zainteresowaniem, to znaczy, że jest wart poznania.

Akcja powieści toczy się dość spokojnie. Autor ukazuje ogromny szacunek do książek, co przejawia się istnieniem Cmentarza Zapomnianych Książek, miejscem ukrytym w samym sercu powojennej Barcelony, gdzie w wielkiej, okrągłej sali zwieńczonej kopułą wnosiły się ku niewidocznemu sufitowi regały i półki, wypełnione po brzegi książkami. Ogromny labirynt regałów, gdzie każda bezdomna książka znajdzie swoje miejsce i będzie czekała na swojego właściciela. Każdy tom posiada duszę, a kto przeczyta książkę, która zawładnie jego wyobraźnią i być może wpłynie na jego życie, dokłada tej duszy mocy..

Pewnego mglistego poranka, do Cmentarza Zapomnianych Książek przychodzi dziesięcioletni Daniel Sempere z ojcem księgarzem. Zgodnie z tradycją, kto pierwszy raz odwiedza to miejsce, wybiera sobie jedną książkę, którą ma uchronić od zapomnienia. Daniel wybiera spośród setek tysięcy książek "Cień wiatru" nieznanego nikomu autora Juliana Caraxa. Powieść go zauracza i jeszcze jako mały chłopiec próbuje się więcej dowiedzieć o jej autorze.. ale okazuje się, że ktoś spalił wszystkie książki Juliana Caraxa i ta, którą posiada, jest jedyną na świecie.

Taki jest początek tej powieści. Początek życia Daniela, jego poszukiwań, wielkich uczuć i miłości, zdrady, nienawiści, prób zrozumienia i przygód. Mimo nieśpiesznej akcji nie brakuje tu mrożących krew w żyłach sytuacji, niesprawiedliwości, zacietrzewienia i niebezpieczeństw. Droga do rozwiązania zagadek przeszłości może być jednocześnie drogą do zrozumienia siebie, własnych uczuć i znalezienia własnych pragnień. Nic więcej nie napiszę. Każdy opis treści może zburzyć odkrywanie tajemnicy tej książki, a ja na pewno nie będę tego powodem.

Miałam w ręku pięknie wydany egzemplarz książki z 2006 roku, gdzie na lekko zażółconych fabrycznie kartkach znaleźć można niezwykłe, czarno-białe fotografie starej Barcelony, nadające klimat czytanej powieści. Na wyklejce twardej okładki znalazł się również plan Barcelony z lat pięćdziesiątych. Bardzo lubię czytać książki w dopracowanych oprawach, przyjemność odkrywania kolejnych kart powieści jest jeszcze większa!

Książka jest pełna ciekawych myśli, które mogą stać się często używanymi aforyzmami. Mam tylko jednak nadzieję, że z tego powodu ta powieść nie stanie się szkolną lekturą, bo to nie jest książka do przymusowego czytania, ani dla osób, których nie fascynuje czytanie.

" Książka jest lustrem i możemy w niej znaleźć tylko to, 

co już nosimy w sobie" *

                               Carlos Ruiz Zafon

* Carlos Ruiz Zafon "Cień wiatru" s.512 wydanie Muza s.a. z 2006r

Zakupy robótkowe i plany

Uwielbiam robić zakupy robótkowe, przeglądać włóczki, wybierać, planować..  Tym razem projekt już mam. Na ostatnim spotkaniu robótkowym Magda przyszła w sweterku Paris i wszystkim się oczy zaświeciły. Mnie też i od razu wiedziałam, że będę go robić.

Oryginalny projekt jest autorstwa Sarah Keller, nazywa się The Paris Sweater. Mnie bardzo podoba się wersja na zdjęciu miacrista z raverly.

[źródło i wykonanie: miacrista]

Ale jeszcze bardziej podoba mi się wersja Magdy, która do wzoru dodała delikatności poprzez regularnie porozmieszczane oczek w dzianinie. Chcę tak samo! Ale jak to będzie wyglądać, to zobaczycie mam nadzieję, wkrótce.

Zakupy zrobione i cieszą oko. Kupiłam na sweter Paris włóczkę Ambre Cheval Blanc w kolorze stalowo-zielonym. To nitka bambusowo-bawełniana i tym bardziej ciekawi mnie, jak się będzie nosiła, jeszcze takiej nie miałam, a w dotyku jest bardzo przyjemna.

Korzystając z okazji zaopatrzyłam się też w spinkę drewnianą do szala firmy Knit Pro, wykonaną z drewna brzozowego i łączniki do łączenia żyłek przy drutach. Świetna rzecz, gdy ma się dużo oczek na drutach, a chce się już zobaczyć jak wygląda robótka przy rozłożeniu. Na krótkim drucie to niewykonalne bez ściągnięcia z drutów, ale jak połączymy żyłki, to już można zobaczyć jak wygląda nasza robótka, albo nawet przymierzyć podczas pracy. Ten drewniany grzybek po prawej, to czteroigłowa rączka do zamocowania igieł do filcowania. Może trochę jesienią pofilcuję :)

włóczka Ambre w zbliżeniu, kolor nr 030 stalowo-zielony

Do zakupów dorzuciłam też próbnik włóczek Alize, który jest w formie bardzo wygodnej książeczki z przyczepionymi próbkami włóczek, ich nazwami i opisami składu. Świetna rzecz, gdy chcemy wybrać włóczkę, bo można ją sobie od razu pomacać i ocenić fakturę.

Do pełnego szczęścia brakowało mi jeszcze znajomości włóczek łączonych: np. wełna + jedwab, wełna + wiskoza, jedwab + bawełna i jedwab z alpaką, więc też znalazły się w koszyku. Bardzo spodobało mi się połączenie jedwabiu z bawełną we włóczce Setanova Lana Grossy oraz Malabrigo Baby Silkpaca Lace z baby alpacą i jedwabiem. Ciekawa jest też nieco grubsza Patina z wełną merino i wiskozą - świetna na zimowe szale i czapki! Chyba już zacznę szukać projektów pod te włóczki.

Szwedzki kryminał Camilli Läckberg

"Niemiecki bękart" Camilli Läckberg to piąty tom sagi kryminalnej Czarnej Serii tej autorki. W każdym kolejnym tomie, obok wątku kryminalnego śledzimy losy Eriki i policjanta Patricka, ich rodzin oraz pracowników komisariatu. Z tego powodu dość naturalnym wydaje się czytanie tomów kolejno. Ale jeżeli ktoś nie czytał wcześniejszych to myślę, że i tak sobie poradzi, bo autorka podaje krótkie charakterystyki przypominające daną osobę, tyle, że nie będzie się mieć pełnego obrazu całości. A osoby przewijające się przez wszystkie tomy są ciekawie nakreślone i warto je poznać.

"Niemiecki bękart" opisuje jak Erika poznaje historię swojej matki z niebieskich pamiętników znalezionych na strychu, obok starego, zakrwawionego niemowlęcego kaftanika i niemieckiego medalu z drugiej wojny światowej. Prowadzi to do prywatnego śledztwa, które zazębia się ze śledztwem prowadzonym oficjalnie przez policję w sprawie morderstwa emerytowanego nauczyciela historii.Śledzimy historię bieżącą i to, co działo się podczas drugiej wojny światowej, losy zaprzyjaźnionych ludzi, połączonych okrucieństwem i tajemnicą. Książka rozbudza silne emocje, ukazuje losy ludzi, które są tak pełne bólu, że takich nikomu byśmy nie życzyli.. Zaczyna mnie też zastanawiać przemoc w domu, bo temat poruszany jest chyba w każdej książce tej serii, a w tym wydaniu spowodował u mnie ogromną złość i nienawiść do zadufanych w sobie ludzi czujących się panami wszechświata. Nie lubię tak silnych emocji przy czytaniu książek, o co mam trochę żal do autorki, bo naprawdę dla popularności nie potrzeba tego typu opisów. Po lekturze stwierdziłam, że życie jest czasem nieznośnie bezlitosne, okrutne i niesprawiedliwe. A dobrze żyjący, z miłością, są tylko wysepkami wśród brudów i obłudy, wśród szaleństwa, które nas otacza. Na szczęście jednak, samych trudnych sytuacji nie ma, są też te pełne uczuć, szczęścia i zrozumienia.

Bardzo ciekawie opisany w tej książce jest wpływ zdarzeń z przeszłości na teraźniejszość. Jak historia życia Elsy, mamy Eriki i jej przyjaciół wpłynęła na życie jej oraz każdego z osobna, a potem na Erikę i jej siostrę.Muszę przyznać, że Camilla Läckberg mistrzowsko łączy różne wątki, które często wydają się być zupełnie oddzielnymi bytami. Mimo często trudnych tematów, myślę, że warto poznać jej książki.

Dla przypomnienia saga kryminalna ma następujące tomy:
tom 1 "Księżniczka z lodu"
tom 2 "Kaznodzieja"
tom 3 "Kamieniarz"
tom 4 "Ofiara losu"
tom 5 "Niemiecki bękart"
tom 6 "Syrenka"
tom 7 "Latarnik"
tom 8 "Fabrykantka aniołków"