Katarzyna Puzyńska "Trzydziesta pierwsza" - Lipowo tom 3

"Trzydziesta pierwsza" Katarzyny Puzyńskiej to trzeci tom serii o Lipowie. O niewielkiej wsi niedaleko Brodnicy i ich mieszkańcach, oraz prężnie działającym komisariacie, można się było wiele dowiedzieć czytając "Motylka" i "Więcej czerwieni".

Tym razem autorka poprowadziła akcję zahaczając o miejsce zwane przez miejscowych Cichym Laskiem, gdzie kilkadziesiąt lat temu była siedziba sekty, której członkowie zbiorowo popełnili samobójstwo. Do tej zrujnowanej starej osady, którą miejscowi omijają, przyjeżdża naukowiec, który zbiera materiały na tematy sekt. Naukowiec, mimo tego, że dawno temu służby dokładnie sprawdziły teren, natyka się na kości ludzkie... Jednocześnie wraca do wsi podpalacz i morderca, po 15 latach odsiadki, którego wszyscy potępiają za podpalenie domu, w którym zginęły 4 osoby, między innymi ojcowie dwóch policjantów z miejscowej komendy.

Kolejne wydarzenia przeplatają się ze sobą, ale rozwiązanie zagadki kryminalnej nie jest łatwe, pojawiają się nowe ciała, nowe wątpliwości, nowe fakty i naprawdę wśród tylu możliwości bardzo trudno jest wyodrębnić sprawcę lub sprawców opisywanych przestępstw. W pewnym momencie podejrzewałam wszystkich ;) ale w rezultacie powoli niektóre wydarzenia zaczęły się łączyć, zazębiać, jak koła zębate i zaczęło wszystko do siebie pasować. Uważam, że autorka świetnie sobie poradziła z łączeniem wątków w odpowiednim momencie, powoli naprowadzając na właściwy tok myślenia. Muszę przyznać, że byłam zaskoczona. Natomiast pod razu odkryłam pewne powiązanie pomiędzy nowo przybyłą policjantką Emilią do pomocy na komisariacie, a szefem tego komisariatu Danielem, nie do końca rozwiązane, więc oczekuję powiązań tematu w następnych tomach serii.

Doskonale natomiast widać w książce rozterki policjantów, wcale niełatwe rozważania pomiędzy prawdą a własnymi emocjami, pomiędzy tym co słuszne i zgodne z własnym sumieniem. Praca w policji nie jest łatwa, a jak okazuje się, pracują tam ludzie jak w pozostałej części społeczeństwa, z różnymi wadami i zaletami. Zresztą, wątki społeczne są ukazane tutaj w pełnej krasie, poprzez powszechnie akceptowanych pijaczków pod sklepem, przez przemoc fizyczną i ekonomiczną w rodzinie, do pewnego rodzaju akceptacji społecznej człowieka na podstawie różnych opinii. Samo życie, a ja cieszę się jednak z wyjaśnień autorki na końcu książki, że ani takiej sekty w Polsce nie było, ani takiego nagromadzenia morderstw w bardzo sympatycznej małej wiosce.