Aleksandry Marininy cykl o Anastazji Kamieńskiej

Aleksandra Marinina, wcześniej prawniczka i milicjantka pracująca w kryminologii, teraz zaś pisarka, poczytna autorka powieści kryminalnych, które wydaje od 1992 roku. Jest ich kilkadziesiąt, a zainteresowałam się nimi, uważając, że jeśli powstało tak wiele pozycji w cyklu to znaczy, że ludzie chcą ten cykl czytać, czyli może warto sięgnąć?

"Kolacja z zabójcą", "Gra na cudzym boisku", "Ukradziony sen", "Zabójca mimo woli".. to cztery kolejne tomy, a teraz zaczynam piąty "Złowroga pętla". Coś jest przyciągającego w tych kryminałach i bardzo możliwe, że jest to przede wszystkim intrygująca postać samej analityczki od spraw kryminalnych, Anastazji Kamieńskiej. Major Kamieńska, z pozoru nierzucająca się w oczy, zwyczajna, niezbyt zadbana młoda kobieta o bardzo dobrej pamięci, fantastycznej logice i kojarzeniu skomplikowanych faktów, dziewczyna, która rysując na papierze swoje analizy znajduje niewidoczne powiązania faktów, dając wskazówki swoim kolegom z wydziału lub sama przejmując dochodzenie. Szef Anastazji bardzo wysoko ją ceni, natomiast milicjanci z innych obwodów nie mogą odkryć, dlaczego akurat u nich jest tak duża wykrywalność przestępstw.

Niebanalne są też intrygi w poszczególnych tomach, w "Kolacji z zabójcą" zostaje zamordowana kobieta, wybitny naukowiec - my czytelnicy od początku wiemy, że zajął się sprawą zawodowiec, natomiast wszystko wskazuje, że to nieszczęśliwy wypadek.. Ogólnie to nawet nie tylko w tym tomie, ale zdarza się też w innych, że mordercę poznajemy wcześniej, a pojawiają się pytania dlaczego? skąd? ale w jaki sposób do tego Kamieńska doszła? Poszczególne etapy akcji są tak wyważone, że całość trzyma w napięciu, zaciekawia, intryguje, zachęca do dalszego odkrywania kart opisywanej historii.

"Gra na cudzym boisku" dotyczy dość przerażającego procederu dotyczącego kręcenia filmów na zamówienie, nietypowych, ze starannie dobieranymi aktorami. Kamieńska, poznaje sprawców podczas swojego urlopu w sanatorium, jak próbują wygrać zakład i umówić się z nią na randkę.

"Ukradziony sen" to historia zamordowanej dziewczyny, hostessy, która opowiada znajomym, że w radio zaczęto opowiadać jej sen, koszmar, który śni się jej od dzieciństwa.

"Zabójca mimo woli" poruszył mnie ten tom, pokazuje, że każdy, czy to przestępca, czy milicjant, czy kombinator jest człowiekiem i tak naprawdę nic nie jest zero-jedynkowe. I że czasem dzieją się rzeczy niesprawiedliwe, że czasem marzy się o czymś, wydaje się, że jest to w zasięgu ręki, a za chwilę cała budowana konstrukcja rozsypuje się. Ciekawy psychologiczny kryminał, z tych pierwszych czterech najbardziej mi się podobał. W ogóle mam wrażenie, że każdy kolejny jest lepszy od poprzedniego, więc z niecierpliwością zaczynam tom kolejny, bo czyta się bardzo dobrze.

 

"Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ - Południe" Robert M. Wegner

Książkę zaczęłam czytać tuż przed snem, takie "tylko pół godzinki" i to był błąd. Nie potrafiłam się oderwać już od pierwszego opowiadania. "Ale to było dobre", jak mawia mój znajomy - to zdanie kończyło każde z opowiadań. Każde.

Jestem zachwycona Strażą Górską, honorową, waleczną, pomysłową, opisami walk, magią, mieczami i toporami, bitwami bogów, kulturą poznawanych plemion, i, nie sądziłam, że to powiem: historią Imperium Meekhańskiego, poznawanego powoli, wraz z kolejnymi zdarzeniami, gdzie tyle się działo i dzieje. Jestem zachwycona opisem Świata, w którym może stać się wszystko, ale łącznie z zachowaniem szeroko rozumianej równowagi. 

Świetny jest inteligentny humor, sarkastyczne wypowiedzi i smaczki słowne, którymi Autor nas raczy nienachalnie, ale dobitnie. Dla mnie takie wtrącenia zawsze ogromnie podbijają wartość książki, bo po prostu je uwielbiam. Opisy otaczającego Świata natomiast to majstersztyk! Robert M. Wegner potrafi w kilku, dosłownie kilku zdaniach opisać otoczenie tak, że widzi się otaczające zimowe zbocza, plączące się po wyżłobieniach ostatnie promienie słońca, czuje się nosem rześkie, wilgotne powietrze lub suchy piach, brak wody i parzące, pustynne słońce - tak jak on maluje otoczenie, piszą tylko autorzy mający ogromny talent, bo całość czujesz, jakbyś tam był, widział i smakował.

Poza tym pierwszy raz czytałam opisy bitew z wypiekami na twarzy. Nikomu się to nie udało do tej pory, Wegnerowi tak!

Całość książki jest bardzo przemyślana, całościowo spójna, intrygująca i zaskakująca. To cudowne, że trafiam jeszcze na książki, które potrafią mnie TAK zachwycić. Zdecydowanie polecam, zaś fanom fantastyki te opowiadania są obowiązkowe. 

"Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ - Południe" to pierwszy tom cyklu opowieści i już cieszę się na kolejne!

Czytałeś? Czytałaś? Jak wrażenia?

Renata Kosin "Tatarka"

"Tatarka" Renaty Kosin to piękna opowieść o miłości sprzed ponad stu lat, rodzinnych historiach i tajemnicach pradziadków oraz ich poszukiwaniu. Bardzo lubię tło wydarzeń występujące chyba w każdej z książek Renaty Kosin, sielskość starego domu z otaczającym go ogrodem, pachnącą trawą, kwitami i szumiącymi drzewami. Ciepło, latające pszczoły, domowe konfitury i wszelkie przetwory z użyciem poziomek, kwiatów fiołka i nasturcji rozbudzają nie tylko wyobraźnię, ale również tęsknotę za czasami beztroski, świeżości przyrody, porannych mgieł i rosy oraz zapachu domowego ciasta, przypraw i ziół.

Akcja zaczyna się w Bujanach, gdzie Ksenia, po ciężkich egzaminach i rozterkach miłosnych, spędza swoje wakacje u mamy Leny, opiekującej się starszą, acz dziarską babką Honoratą. Bohaterki, jako ciekawe osobowości, miałam już okazję poznać w książce "Jedwabne rękawiczki" tej samej autorki, tutaj zaś poznajemy dalsze, lecz zupełnie inne losy. Całkiem możliwe, że cała ta historia zaczyna się rozwijać na Juwenaliach Politechniki Białostockiej, gdzie Ksenia poznaje Emira, Tatara, który zaprasza ją na obchody święta Sabantuj w Kruszynianach. Możliwe, że historia zaczęła się jednak w Kruszynianach, gdzie dziewczyna poznaje dziadka Emira, opowiadającego jej o bohaterskich wyczynach tatarskich za czasów Jana III Sobieskiego, a może wtedy, gdy przygląda się ze zdumieniem staremu zdjęciu pewnej kobiety...

Bardzo podoba mi się historia opowiedziana w "Tatarce", sposób przedstawienia i poszukiwań tajemnic historycznych, co do których niekiedy są wątpliwości, czy aby na pewno powinny ujrzeć światło dzienne, czy może lepiej ich nie znać. Podczas opisywanych poszukiwań i towarzyszących temu rozterek, poznajemy też odrobinę kultury tatarskiej na ziemiach podlaskich, ich zwyczaje, przedmioty, którymi się otaczają, wierzenia i kuchnię. Ale nie tylko. Bardzo ucieszył mnie poruszony wątek o gimnastyce słowiańskiej dla kobiet, o której jest coraz głośniej, połączenie słowiańskiego zwyczaju puszczania wianków w Noc Kupały i istniejących na Podlasiu "miejsc mocy". Sielskość małych miejscowości w połączeniu z mieszanką kulturową, wierzeniami i tajemnicami rodzinnymi stanowi w tej książce bardzo ciekawe połączenie i tak naprawdę zatopienie się w lekturze to tylko kwestia przeczytania kilku pierwszych kartek. Potem już trudno oderwać się od tej książki. Moim zdaniem jest znakomita!

/źródło zdjęcia: LubimyCzytac.pl/

Miłosz Brzeziński "Wy wszyscy moi ja"

Książkę "Wy wszyscy moi ja" Miłosza Brzezińskiego jest mi bardzo trudno ocenić, bo jest jednocześnie ciekawa, ale i.. no właśnie. Bardzo trudno mi się ją czytało, zwłaszcza jakieś pierwsze 200 stron. Potem było już całkiem z górki, jakby autor nauczył się po czasie lepiej i bardziej logicznie wiązać poszczególne sprawy, o których opowiada. Początek zawiera bardzo wiele zbędnych, nic nie wnoszących, pustych zdań, które miałam wrażenie, mają funkcję "zapchajdziury". A zupełnie niepotrzebnie jest wypełnianie książki słowami bez znaczenia, bo mnogość tematów i badań naukowych w niej zawartych, nie potrzebuje tego. Książka jest przez to chaotyczna, autor przeskakuje często w jednym, krótkim akapicie do 4-5 różnych myśli i zagadnień, opisujących, albo i nie, to co było w ostatnim zdaniu poprzedniego akapitu. Czytanie tak skonstruowanego tekstu jest zwyczajnie męczące. Początkowe rozdziały to zebrane najróżniejsze eksperymenty i miałam wrażenie czasem, że na zasadzie copy-paste z oryginalnych badań, bo teksty są pisane różnym stylem i z wszelaką trudnością słów. I o to niedogranie całości mam żal do autora i nie do końca jestem zachwycona tą pozycją.

Pomimo tego, że do książki podchodziłam jak do jeża, to uparłam się na doczytanie jej. Nie żałuję, bo zawiera ogrom bardzo ciekawych eksperymentów i już dla nich samych warto. Oczywiście jeśli ktoś jest gotów na równoległą chaotyczność. Każde opisane badanie może zachęcić do pytań dodatkowych i szukania na nie odpowiedzi we własnym zakresie. Może, ale nie musi. W książce nie ma bibliografii na końcu, wszelkie informacje, tytuły i nazwiska przekazywane są bezpośrednio w tekście.

Czy polecam? I tak i nie. Dlaczego nie, to opisałam wyżej, logiki chaotyczności tej książki nie odkryłam i szczerze mówiąc nawet nie chce mi się nad tym już zastanawiać. Natomiast jeśli jesteś ciekawy/ciekawa, jak otoczenie i inni ludzie wpływają na nas, na nasze działania, na czym powinniśmy się skupić, żeby móc lepiej funkcjonować w naszej rzeczywistości, czy jest możliwe odmłodzenie przez otoczenie, czy słuchając muzyki podczas nauki będziemy lepiej przyswajać wiedzę, jakie robale pomagają i przeszkadzają w życiu i dlaczego nie zawsze wybitny uczeń powinien iść do wybitnej uczelni - na te i wiele, naprawdę wiele innych zagadnień i pytań możesz znaleźć w tej książce odpowiedź. Proponuję się samemu przekonać, czy warto.